«Kva er det du gjer? spør Egil. Lagar vaflar, seier eg, og eg snur meg ikkje, eg stirar ned på vaffeljernet. No? spør han, og eg hører at han slapp klokka ut av skjorteermet, og eg veit at han står der og lurer på kor det blir av middagen, og eg seier ingenting om at middagen står inne i komfyren. Vi skal jo ha middag no, seier han, og eg hører at han er småsur og irritert, og no kjenner eg at eg også blir småsur og irritert, han skulle berre vete kor sliten eg har vore i det siste, eg er kanskje ikkje så sliten i dag, men det kan ikkje han vete, og han har ingen rett til å bli sur.
Ja, seier eg kort, og det går eit lite sekund, og eg seier fortsatt ikkje noko om at middagen står inne i komfyren, og eg grip smørkniven og lirkar den ferdige vaffelen ut av jernet, og det er heilt stille, og eg grip ausa og heller røre i det varme jernet, og eg klemmer jernet saman og snur meg mot han, og han står der og ser på meg, og han ser både sur og forvirra ut.
Ja ... eh, seier han, og han ristar på hovudet og sperrer opp auga mens han seier det. Kva skal vi ha til middag da? seier han, og det går eit lite sekund. Vaflar! dett det ut av meg, og så snur eg meg tilbake igjen, og eg ser ned på vaffeljernet, og det susar i vaffeljernet, og grå damp stig opp mot taket. Ha-ha, seier Egil, og han seier det på ein slik måte som skal fortelje at han ikkje synest det er morsamt. Det er sant, seier eg, og eg hører kva eg seier, og veit ikkje heilt kvifor eg seier det, eg seier det berre, og eg snur meg mot han, og eg gir han eit litt hardt og likesælt smil. Vi skal ha vaflar, seier eg, og eg snur meg tilbake igjen. Ungane skal ikkje ha middag i dag, så eg tenkte vi skulle ta noko enkelt for ein gongs skuld, legg eg til, og det hørest ut som om eg meiner det eg seier, og eg kjenner at eg frydar meg over å seie det. Kutt ut, seier Egil. Vi skal ikkje ha vaflar, seier han. Jo, seier eg. Det er sant, seier eg, og snur meg mot han igjen, og eg ser på han, og eg smiler eit hardt og likesælt smil. Dessutan er eg sliten, seier eg kort, og det går eit lite sekund, og eg frydar meg litt over å vere først ute med å seie at eg er sliten. Eg har nesten ikkje sove noko i det heile tatt i natt, og eg orkar ikkje lage noko avansert, seier eg. Det går da ikkje an å ha vaflar til middag, seier Egil. Ein har jo pannekaker til middag, seier eg. Det blir vel ikkje det same, seier han. Blir det vel, seier eg, pannekakerøre og vaffelrøre inneheld akkurat det same, det, seier eg, og eg hører kva eg seier, og det slår meg at det faktisk er sant det eg seier. Det er egg og melk og smør og litt sukker, seier eg. No får du gi deg, seier Egil. Eg spiser ikkje vaflar til middag, seier han. Kvifor ikkje det? spør eg, og eg ser på han, men han kjem ikkje på noko å seie, eg kjenner at eg frydar meg over å ha sett han fast. Du spiser jo pannekaker, seier eg. Ja, men pannekaker og vaflar er ikkje det same, hører du, seier han. Ein har jo syltetøy på begge delar, seier eg, og eg hører kva eg sjølv seier, og det er jo sant det eg seier, eg har jo faktisk rett i det eg seier, og eg frydar meg berre meir og meir. Ja, men ..., seier han. Og sukker har ein også på begge delar, seier eg. Ja, men det hjelp ikkje, seier Egil irritert. Vaflar er ikkje middag, seier han, og eg ser på han, og eg kjenner det irriterer meg at han nektar for at vaflar er middag når han ikkje kan svare på kvifor.
Om pannekaker er middag, så kan vaflar vere middag, seier eg. Det er berre namnet som er forskjellig, seier eg. Det inneheld det same, og ein spiser det same attåt, seier eg. Å, ja? sier Egil. Ertesuppe da? seier han. Spiser du ertesuppe ved sia av vaflane? seier han, og eg hører på stemma hans at han er fornøgd med spørsmålet. Eg har aldri prøvd, men det er sikkert godt, dett det ut av meg. Det er jo veldig godt ved sia av pannekaker, seier eg, og eg hører kva eg seier, og enda ein gong blir eg slått av kor sant det eg seier er, og eg ser på han, og han står der berre og veit ikkje kva han skal seie, og enda ein gong frydar eg meg over å ha sett han fast, og det går eit lite sekund, og så bles han fram eit huff. Gi deg, seier han surt, og så bøyer han seg ned og sett stresskofferten i golvet med eit hardt kakk. Eg vil ha ordentleg middag, seier han, og han rettar seg opp i ryggen igjen, og det går eit lite sekund, og det irriterer meg grenselaust at middagen står inne i omnen, hadde ikkje middagen stått klar inne i omnen, skulle eg ikkje ha gitt meg inn på dette. Eg tullar med deg, Egil, seier eg småsurt, og eg kjenner eg blir enda litt surare idet eg hører meg sjølv seie det, eg er liksom nøydd til å gi han rett, enda han ikkje har rett, og det er irriterande. Vaflane er til ettermiddagskaffien, og middagen står inne i komfyren, seier eg, og det går eit lite sekund, og så hører eg Egil sende eit fnys ut av nasen, og eg snur meg og ser på han, og eg ser kor sur han ser ut, og eg frydar meg over at han er så sur som han er, kjenner eg blir litt mindre sur når eg ser at han er så sur.
Ikkje bli sur da, seier eg, og eg freistar hørest litt mindre sur ut enn eg er, freistar liksom å gjere han til den sure av oss.»
Les også: Portrettet i Ukeadressa Michael Minervini
Les også: Hovedreportasjen i Ukeadressa: Sesongstart for Kjernen på Lerkendal
Les også: Utenriks i Ukeadressa: Om å leve med og uten Farc-geriljaen i Colombia