JONAS SKARSVÅG FOSSHEIM (1996 – 2016)
Jonas på Evigheitstavla
(Fritt etter Hans Børli : «På evighetens tavler»).
Sist eg såg Jonas var i påska.
Det var middag i bestemorhuset på Frøya.
Han kom og gav meg ein klem,
og den klemmen vil eg alltid kjenne på kinnet mitt.
For ingenting kjem bort. Alt e her.
Store, flotte, kraftige guten åt godt og prisa maten,
og den rosen vil eg aldri glømme.
For ingenting kjem bort. Alt e her.
Bestemor Gjertrud var der og.
Ho såg guten med svart, tjukt bølga hår og glimtet i auget,
og mintest han ho tok med seg frå Skarsvågen for over 70 år sia.
For ingenting kjem bort. Alt e her.
Vinterfrosten tok Jonas vekk frå oss.
Men alt han gjorde, alt han sa, alt han skreiv og alt han meinte,
alle songane han spela på gitaren og alle tankane han tenkte
- alt saman er no prega inn på evigheitstavla.
Og stolt skal vi bera med oss
den tavla han Jonas har prega.
For ingenting kjem bort. Alt
blir uutsletteleg rissa inn på evigheitstavla.
Om berre ein ørn seglar i soloppgangen over Frøyfjorden,
han Jonas kastar Kristoffer opp i lufta,
eit skispor snør langsamt igjen på Hardangervidda, eller
kjølvatnet frå ein båt dør sakte ut langs Lyngøya,
så vil desse små, små hendingane
bli lagra i den universelle bevisstheita,
så lenge dagane gryr i aust,
og nettene senkar si nåde over Jorda.
For det finst ein hukommelse i rommet,
ein kosmisk hukommelse som famnar alt,
som opphevar Tida
og foreiner alle ting i eit einaste stjernekvitt NO.
Og alt e der. Ingenting kjem bort.
Stolt ber vi med oss tavla hans Jonas vidare.
Tavla hans Jonas, Jonas, Jonas.
Sølvi Skarsvåg
